Koło PTT w Kozach

W sobotę, 19 listopada 2016 r., odbyła się wycieczka na Lubomir. Była to ostatnia w tym roku wycieczka z dofinansowanego przez Powiat Bielski cyklu „Na szczytach Beskidów”, zorganizowana przez bielski oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.
W wycieczce uczestniczyły dzieci ze Szkoły Podstawowej w Międzyrzeczu, uczniowie zrzeszeni w SKKT PTTK Groniczki przy Szkole Podstawowej nr 1 w Kozach, SK PTT przy Szkole Podstawowej nr 2 w Kozach oraz młodzież ze Szkolnego Koła PTT „…Pionowy Świat” przy Gimnazjum nr 11 w Bielsku-Białej.
Po trzygodzinnej podróży autokarami dotarliśmy na Przełęcz Jaworzyce (576 m n.p.m.), skąd szlakiem czerwonym rozpoczęliśmy podejście na Lubomir. Wędrówce towarzyszyły piękne widoki na pobliskie szczyty Beskidu Wyspowego.
Po niespełna godzinie znaleźliśmy się na Lubomirze (904 m n.p.m.), najwyższym szczycie Beskidu Makowskiego (albo Średniego), zaliczanym do Korony Gór Polski. Znajduje się tu Obserwatorium Astronomiczne im. Tadeusza Banachiewicza, jedyne obserwatorium w Polsce, które można zwiedzić. Skorzystaliśmy z tej okazji i zostaliśmy zaproszeni do środka przez kierownika obserwatorium, pana Marcina Cikałę. Pan Marcin w bardzo przystępny sposób opowiedział nam o pracy astronoma oraz zapoznał nas ze sprzętem astronomicznym – nowoczesnym i profesjonalnym teleskopem, znajdującym się w dużej kopule obserwatorium.
Po tej dawce wiedzy ruszyliśmy dalej nieco zabłoconym czerwonym szlakiem i przez Łysinę (891 m n.p.m.) dotarliśmy do Schroniska PTTK na Kudłaczach. Tu zabawiliśmy dłuższą chwilę, zjedliśmy coś ciepłego i ok. godz. 15:00 ruszyliśmy w dalszą drogę.
Czarny szlak sprowadził nas w okolice przysiółka Solawy, gdzie czekały na nas autokary. Bezpiecznie i bez przeszkód dotarliśmy do Kóz i Bielska-Białej ok. godz. 18:00, gdzie zakończyliśmy wycieczkę.  Niecierpliwie czekamy na następną                           (S.Cz-P)

11 listopada 2016 r., dla uczczenia 98. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości wyruszyliśmy na „BIAŁO-CZERWONE WĘDROWANIE”. Naszym celem było dotarcie do schroniska na Szyndzielni (1001 m n.p.m). Wśród uczestników tegorocznego wędrowania znaleźli się uczniowie SP1 i SP2 w Kozach wraz z opiekunami i rodzicami oraz członkowie PTT z rodzinami. W grupie 83 osób zaopatrzeni w barwy narodowe, z flagami w dłoniach, czerwonym szlakiem z Olszówki Górnej podążaliśmy do celu. Na pierwszym postoju przy schronisku na Dębowcu (526 m.n.p.m) uczniowie zostali podzieleni na pięć grup, w których rozwiązywali zagadki i zadania zaplanowane na ten dzień. Każda z grup posiadała silne wsparcie w postaci dorosłych uczestników wędrówki. Najmłodsi członkowie wyprawy dzielnie pięli się w górę i z uśmiechem na twarzach witali coraz to większe ilości śniegu.  Nie zabrakło bitew na śnieżki oraz pierwszych (większych lub mniejszych) bałwanów śniegowych. Z uśmiechami na twarzach, przez przełęcz Dylówki dotarliśmy do celu naszej wyprawy – schroniska na Szyndzielni, gdzie od razu zabraliśmy się do walki z (nie)łatwymi, czekającymi na nas zadaniami. Po rozwiązaniu krzyżówki i pozostałych zagadek przyszedł czas na zimowe ognisko z pieczeniem kiełbasek.
Oczywiście nie zapomnieliśmy o celu naszej wyprawy – wysłuchaliśmy kilku informacji historycznych, a przy ognisku wspólnie śpiewaliśmy pieśni patriotyczne. I tak nasz śpiew niósł się po okolicy, że przyciągnął turystę z Warszawy, który wspólnie z nami odśpiewał jedną z piosenek i gościnnie zaprosił na kolejną wyprawę do stolicy. No cóż – świat jest mały, więc liczymy na kolejne spotkanie
Wycieczkę zakończyliśmy pamiątkowymi, biało-czerwonymi zdjęciami 🙂        (Kasia P.)

Więcej zdjęć na https://www.facebook.com/pg/ptt.kozy/photos/?tab=album&album_id=1011103345685769

3listopada 2016 roku w Sali balowej Pałacu Czeczów w Kozach zastała wygłoszona przez Janusza Pilszaka multimedialna prelekcja poświęcona tegorocznej wyprawie do Nepalu. W spotkaniu udział wzięły 72 osoby. Poniżej zamieszczamy obszerne sprawozdanie z tego wydarzenia.

Dla Polaka Nepal jest zarazem krajem ciekawym, jak i trudno dostępnym. Stopień trudności nie wynika tu ani z odległości dzielącej Warszawę od tego azjatyckiego państwa, ani z jego zdecydowanie górzystego charakteru. W Nepalu po prostu wszystko jest inne.

Moja podróż zarówno do, jak i z tego kraju, łącznie z czasem oczekiwania na lotnisku w Moskwie i Delhi, trwała za każdym razem niecałą dobę. Tak na marginesie: polecam narodowego rosyjskiego przewoźnika, który mile mnie zaskoczył profesjonalizmem obsługi, punktualnością i czystością na pokładach swoich samolotów.

Czytaj dalej →